Άννα Αγγελοπούλου

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1950 και είναι ανθρωπολόγος, ψυχαναλύτρια και μεταφράστρια. Σπούδασε Φιλολογία στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και πραγματοποίησε τη διδακτορική της διατριβή στην κοινωνική και πολιτισμική ανθρωπολογία στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales του Παρισιού. Από το 1991 έως το 2001, διηύθυνε τον Κατάλογο των Ελληνικών Παραμυθιών που κυκλοφόρησε στα ελληνικά, σε 5 τόμους, και στη συνέχεια μεταφράστηκε στα αγγλικά. Είναι η συγγραφέας πολλών συλλογών παραμυθιών προφορικής παράδοσης στα ελληνικά, όπως οι Παραμυθοκόρες (εκ. Εστία, 1991), Αλληλοβόρα (εκ. Εστία, 2004), Σαρακατσάνικα παραμύθια (εκ. Άγρα, 2010). Έχει μεταφράσει στα γαλλικά τη συλλογή Σεφαραδίτικα παραμύθια των Βαλκανίων (εκ. José Corti, 2009)και έχει δημοσιεύσει το Les contes de la nuit grecque (εκ. José Corti, 2013), μια συλλογή ανέκδοτων λαϊκών παραμυθιών ελληνικής προφορικής παράδοσης.

Καουτέρ Αντιμί

Γεννημένη στην Αλγερία, το 1986, η Καουτέρ Αντιμί είναι πτυχιούχος φιλολογίας με επιπλέον σπουδές μάνατζμεντ. Σήμερα, εργάζεται ως υπεύθυνη προσωπικού σε εταιρεία ειδών πολυτελείας. Τα διηγήματά της διακρίθηκαν, αποσπώντας το Bραβείο Nέου Γαλλόφωνου Συγγραφέα του Μuret, το 2006 και το 2008,καθώς και το βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Λογοτεχνίας και Παιδικού Βιβλίου Αλγερίου. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο L’envers des autres (εκ. Actes Sud, 2011), κυκλοφόρησε επίσης και στην Αλγερία, από τις εκδόσεις Barzakh και τιμήθηκε με το βραβείο Vocation. Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορεί το τελευταίο της μυθιστόρημα Τα πλούτη μας.

Μετίν Αρντιτί

Μηχανικός, επιχειρηματίας, καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Γενεύης, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, ο Μετίν Αρντιτί γεννήθηκε στην Αγκυρα και πέρασε τα πρώτα του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, «σε ένα σπίτι όπου ομιλούνταν πέντε γλώσσες». Μεγαλωμένος στην Ελβετία και παντρεμένος με Ελληνίδα, είναι κοσμοπολίτης με πολλά ενδιαφέροντα και μέγα πάθος για την τέχνη. Πρόεδρος της Ορχήστρας της γαλλόφωνης Ελβετίας, ίδρυσε τον Οκτώβριο του 2009, με τον δημοσιογράφο Ελιάς Σανμπάρ, τα «Όργανα της ειρήνης», μια μουσική Ακαδημία για τα παιδιά της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, που τον διακρίνουν στο χώρο της συγγραφής και, το 2006, τιμάται με το Βραβείο "Lipp Suisse" για το πολυσυζητημένο μυθιστόρημα του La pension Marguerite (Actes Sud, 2006 και Babel n° 823). Στα περισσότερα από τα έργα του ασχολείται με τη δυσκολία της φιλίας, της μοναξιάς και της εξορίας. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα παρακάτω βιβλία: Η αδελφότητα των ιπτάμενων μηχανών (Πατάκης, 2015), Ο μαέστρος (Καλέντης, 2014), Το Τουρκάκι (Καλέντης, 2012), Βικτόρια Χολ (Σοκόλη, 2006). Το 2012 ανακηρύχθηκε Πρέσβης Καλής Θελήσεως της UNESCO και το 2017 απέσπασε το Λογοτεχνικό Βραβείο Ρισελιέ της Γαλλοφωνίας.

Φρεντερίκ Βορμς

Γεννήθηκε το 1964 και είναι φιλόσοφος και καθηγητής της σύγχρονης φιλοσοφίας στην Ecole Normale Supérieure (ENS, rue d'Ulm, Παρίσι). Είναι διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου για τη Μελέτη της Σύγχρονης Γαλλικής Φιλοσοφίας (CIEPFC), και αναπληρωτής διευθυντής της ερευνητικής ομάδας «Δημοκρατία της Γνώσης: Ανθρωπιστικές Επιστήμες, Επιστήμες Φιλοσοφίας» (UMR 3608 ENS / CNRS / Collège deFrance). Είναι μέλος της Εθνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής Δεοντολογίας (2015). Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της φιλοσοφίας του Μπερξόν παγκοσμίως. Υπήρξε ο ιθύνων νους της πρόσφατης πρώτης εννιάτομης κριτικής έκδοσης των έργων του Μπερξόν ( 2007 έως 2011, Paris, P.U.F., σειρά «Quadrige/Grands textes»). Τα τελευταία χρόνια διευθύνει τη σειρά «Philosophie Française Contemporaine» των εκδόσεων P.U.F.

Ολιβιέ Γκεζ

Είναι δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος. Γεννήθηκε το 1974, στο Στρασβούργο. Σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις στο London School of Economics και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική και Ευρωπαϊκή Διοίκηση, πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Δημοσιογραφία. Το 1998, συμμετείχε στην αντιπροσωπεία διεθνών παρατηρητών στις εκλογές της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, ως απεσταλμένος του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας. Το 2009, ήταν επιφορτισμένος με το Αφγανιστάν και το Πακιστάν στο Υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας. Από τις Βρυξέλλες στην Λατινική Αμερική και τη Μέση Ανατολή, ο Ολιβιέ Γκεζ ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο και συνεργάζεται με τον διεθνή Τύπο όπως οι New York Times, Le Monde, Frankfurter Allgemeine Zeitung, L’Express, Le point, Politique Internationale κ.α. Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει έξι έργα, εκ των οποίων το L’impossible retour, une histoire des Juifs en Allemagne depuis 1945 (εκ. Flammarion, 2007) κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Βιβλίου Εβραϊκής Ιστορίας και Έρευνας, το 2007. Το 2017 απέσπασε το λογοτεχνικό βραβείο Ρενοντό για το μυθιστόρημά του La disparition de Josef Mengele, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδ. Κριτική (σε μετάφραση Ευγενία Γραμματικοπούλου).

Τομά Γκουνζίγκ

Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1970. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στις Πολιτικές Επιστήμες, εκδίδεται η συλλογή διηγημάτων του Situation instable penchant vers le mois d’août και αποσπά το βραβείο του φοιτητή-συγγραφέα της πόλης των Βρυξελλών (1994). Έκτοτε, η συγγραφική του δραστηριότητα διαφοροποιείται και ασχολείται με το μυθιστόρημα (Mort d’un parfait bilingue, Prix Rossel 2001), τη λογοτεχνία για νέους (Nom de code : Super pouvoir, 2005) και τη μουσική κωμωδία (Belle à mourir, που παρουσιάστηκε στο κοινό το 1999). Συντονίζει εργαστήρια δημιουργικής γραφής και δίνει διαλέξεις στο Βέλγιο και στο εξωτερικό. Διδάσκει λογοτεχνία στην Εθνική Σχολή Εικαστικών Τεχνών (La Cambre) και αφήγηση στο Institut Supérieur Saint-Luc στις Βρυξέλλες. Το 2016, το τέταρτο μυθιστόρημά του Manuel de survie à l’usage des incapables, εκδ. Futuropolis, μεταφέρεται στον κινηματογράφο από τον Sébastien Goethals και κερδίζει το Τριετές Βραβείο Μυθιστορήματος από την Ομοσπονδία της Βαλλονίας-Βρυξελλών.

Κατερίνα Δασκαλάκη

Είναι δημοσιογράφος, μεταφράστρια και πολύγλωσση συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1944. Ως δημοσιογράφος με πολυετή πείρα, διετέλεσε διευθύντρια της εφημερίδας Μεσημβρινή, αναπτύσσοντας μια κριτική ματιά στον ελληνικό και ευρωπαϊκό Τύπο και υπογραμμίζοντας τις επιπτώσεις της εξάρτησής του από το μεγάλο κεφάλαιο στην πληροφόρηση. Από το 1994 έως το 1999, διετέλεσε ευρωβουλευτήςκαι μέλος των Επιτροπών Πολιτισμού και Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία στα ελληνικά, μεταξύ άλλων την ποιητική συλλογή με τίτλο Νεανικό Αμάρτημα, Ο ένοικος του τίποτα (εκ. Καστανιώτη, 1997) και το πιο πρόσφατο, Τριάντα αποσιωπήσεις και μια κραυγή (εκ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2015). Έχει μεταφράσει από τα γαλλικά πολλά βιβλία του Μίλαν Κούντερα, μεταξύ των οποίων την Αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι (εκ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1999) καθώς και έργα του εκλιπόντος συντρόφου της, Κώστα Αξελού.

Λεσλί Καπλάν

Είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, το 1943 και μεγάλωσε στο Παρίσι. Σπούδασε φιλοσοφία, ιστορία και ψυχολογία στη Σορβόννη. Γράφει στη γαλλική γλώσσα. Το 1982, κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο L’Εxcès-l’usine (εκ. Hachette/P.O.L., 1982) που εκθειάστηκε από την Μαργκερίτ Ντυράς και τον Μωρίς Μπλανσό. Έκτοτε, έχει δημοσιεύσει πλήθος διηγημάτων και μυθιστορημάτων, μεταξύ των οποίων τη μυθιστορηματική σειρά με τίτλο Depuis maintenant (εκ. P.O.L., 1996-2009) που περιλαμβάνει έξι τόμους. Η δουλειά της κατά καιρούς έχει διασκευαστεί για το θέατρο. Το 2005, το βιβλίο της Le Psychanalyste (εκ. P.O.L., 1999) διασκευάστηκε και μεταδόθηκε από το εθνικό ραδιοφωνικό πρόγραμμα της Γαλλίας France Culture. Το 2008, κυκλοφόρησε το πρώτο της θεατρικό έργο με τίτλο Toute ma vie j’ai été une femme (εκ. P.O.L., 2008). Η Λέσλι Κάπλαν έχει τιμηθεί με το βραβείο Wepler για το βιβλίο της Millefeuille, το 2012.

Μπαρμπαρά Κασσέν

Είναι φιλόλογος, φιλόσοφος και μεταφράστρια. Γεννήθηκε το 1947, στην Boulogne-sur- Seine. Είναι διευθύντρια ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) και ειδήμων της αρχαίας Ελλάδας. Tο έργο της επικεντρώνεται κυρίως στη σοφιστική και τη ρητορική. Έχει γράψει πολλά βιβλία και έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, την Χάνα Άρεντ. Με την επιμέλεια του βιβλίου της Ontologie et politique : actes du colloque HannahArendt (συλλογικό έργο, εκ. Tierce, 1989) εισήγαγε ένα στοχασμό σχετικά με τις διαφορετικές στρατηγικές οικιοποίησης της Αρχαιότητας, που κατέληξε στη συνέχεια, σε ένα συλλογικό έργο με τίτλο NosGrecs et leurs modernes. Les stratégies contemporaines d’appropriation de l’Antiquité (εκ. Seuil, 1992). Το 2004, στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού πρότζεκτ, συγκρότησε το βιβλίο Vocabulaire Européen des Philosophies, Dictionnaires des Intraduisibles (εκ. Seuil/LeRobert, 2004). Σήμερα, η Μπαρμπαρά Κασέν προσεγγίζει το θέμα της μετάφρασης με αφετηρία την ιδέα ότι «η γλώσσα δεν ανήκει». Μέσα από αυτές τις λέξεις, η συγγραφέας επιθυμεί να αναστοχαστεί τη δέσμευση της Ευρώπης για την ανάδειξη της μετάφρασης, με την έννοια ότι φωτίζει τους διαφορετικούς δρόμους που ακολουθούν οι πολιτισμοί για να σχηματιστούν.

Ναταλί Κεντάν

H γαλλίδα ποιήτρια Nαταλί Κεντάν (Nathalie Quintane) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1964 και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Το 1993, με τον Stéphane Bérard και τον Christophe Tarkos δημιουργεί το περιοδικό RR (που είναι στην πραγματικότητα ένα φωτοτυπημένο έντυπο, σε μέγεθος Α3), το οποίο παρωδεί κείμενα και ήθη της σύγχρονης ποίησης. Ποιήματά της δημοσιεύονται και σε άλλα περιοδικά ποίησης (Action Poétique, Nioques, Doc(k)s, Java ou encore la Revue de littérature générale) και συμμετέχει σε πολλές δημόσιες αναγνώσεις στη Γαλλία και στο εξωτερικό. Είναι η βασική ηθοποιός των ταινιών του Stéphane Bérard (Mortinsteinck, 1998). Συνέγραψε πολλά βιβλία στις εκδόσεις P.O.L μεταξύ των οποίων : Chaussure (1997), Grand ensemble (2008), Les années dix (2014) και πιο πρόσφατα Que faire des classes moyennes ? (2016).

Γιάννης Κιουρτσάκης

Eίναι μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1941 και σπούδασε νομικά στο Παρίσι. Δημοσίευσε μελέτες για τον Γιώργο Σεφέρη, τον Καραγκιόζη και την προφορική παράδοση της Ελλάδας. Τα μυθιστορήματά του Σαν μυθιστόρημα (εκ. Κέδρος, 1995) και Εμείς και οι άλλοι (εκ. Κέδρος, 2000) μεταφράστηκαν στα γαλλικά από τις εκδόσεις Verdier.Το βιβλίο του Σαν μυθιστόρημα κέρδισε το Βραβείο καλύτερου μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω», το 1995. Το τελευταίο του βιβλίο κυκλοφόρησε στα γαλλικά με τίτλο La Grèce : toujours et aujourd’hui (εκ. LaBibliothèque, 2016). Ο Γιάννης Κιουρτσάκης τιμήθηκε πρόσφατα από τη Γαλλική Ακαδημία και το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας για την προσφορά του στα γράμματα και τις τέχνες στη Γαλλία και διεθνώς.

Φρανσουάζ Κλελτς-Ντραπό

Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1956. Διδάκτωρ ελληνικής φιλοσοφίας της Σορβόννης Paris IV, διδάσκει πανεπιστημιακές πρακτικές ανάγνωσης στην Sorbonne Nouvelle Paris 3. Κατά τη διάρκεια προετοιμασίας της διδακτορικής της διατριβής είχε την ευκαιρία να παρευρεθεί για το ερευνητικό της έργο στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών. Από τότε, επισκέπτεται συχνά την Ελλάδα όπου και απέκτησε πολλές φιλικές σχέσεις. Καθηγήτρια στο Τμήμα Δεοντολογίας που ανήκει στο Πανεπιστήμιο Paris Sud, διδάσκει φιλοσοφία σε κοινό που αποτελείται ακόμα κι από ιατρούς: τα μαθήματά της αφορούν, μεταξύ άλλων, τον Αριστοτέλη και τον Καμύ, βασικούς στοχαστές για τη διεξαγωγή μιας θεμελιώδους σκέψης σχετικά με την ιατρική δεοντολογία. Στο πλαίσιο της αναθεώρησης του νόμου περί βιοηθικής, καλείται να υποστηρίξει την αριστοτελική έννοια του σωστού μέτρου έτσι όπως εκφράζεται και από τον Καμύ στο δοκίμιο « Pensée de Midi », κι άρα φαίνεται απαραίτητη για την καθοδήγηση των σύγχρονων στοχασμών σε θέματα ηθικής. Είναι συγγραφέας των παρακάτω εκδόσεων: Une dette à l’égard de la culture grecque : la juste mesure d’Aristote, Παρίσι (Εκδόσεις L’Harmattan, 2012), « Ethique aristotélicienne et éthique camusienne. Penser la mesure » in Camus et l’éthique, υπό τη διεύθυνση της Eve Morisi, Παρίσι, Classiques Garnier, 2014 και « Pensée de midi et juste mesure aristotélicienne : une dette grecque » in Albert Camus et la pensée de midi, Rencontres méditerranéennes Albert Camus, Αβινιόν, A. Barthélémy, 2016.

Φιλίπ Λεσερμεϊέρ

Γεννήθηκε στο Στρασβούργο, το 1968. Σπούδασε Φιλολογία και δίδαξε γαλλικά και ιστορία,πριν στραφεί στη λογοτεχνία. Το πρώτο του βιβλίο για παιδιά με τίτλο La valise κυκλοφόρησε το 1998, από τις εκδόσεις Didier Jeunesse. Έκτοτε, δημοσίευσε πολλά παιδικά βιβλία και συλλογές διηγημάτων, μεταξύ άλλων τις Πριγκίπισσες άγνωστες και ξεχασμένες(εκ. Μεταίχμιο, 2015). Η γραφή του χαρακτηρίζεται από ποιητικότητα, χιούμορ και την ικανότητα να μεταστρέφει τα λογοτεχνικά είδη. Έχει συνεργαστεί με πολλούς εικονογράφους, μεταξύ αυτών την Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και τα βιβλία του έχουν κυκλοφορήσει σε περισσότερες από είκοσι χώρες. Στην Ελλάδα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Γιαμέν Μαναΐ

Γεννήθηκε το 1980 στην Τύνιδα όπου και τελείωσε το σχολείο πριν φύγει για τις σπουδές του στο Παρίσι. Ως μηχανικός, εργάζεται πάνω στις νέες τεχνολογίες της πληροφόρησης. Το πρώτο του μυθιστόρημα, La Marche de l’incertitude (εκδόσεις Elyzad poche, 2010), αποσπά στην Τυνησία το βραβείο Comar d’Or, και στη Γαλλία το βραβείο μαθητών λυκείου Coup de Cœur de Coup de Soleil. Το βιβλίο του La Sérénade d’Ibrahim Santos (εκδόσεις Elyzad, 2011) έφτασε μέχρι την τελική λίστα του βραβείου των Πέντε Ηπείρων της Γαλλοφωνίας. Κέρδισε επίσης το βραβείο Biblioblog, το βραβείο Bastide της Έκθεσης Βιβλίου της πόλης Villeneuve-sur-Lot και το βραβείο prix Alain-Fournier και μεταφράστηκε στα γερμανικά (Austernbank verlag). Στο τρίτο του μυθιστόρημα L’Amas ardent, ως αληθινός αφηγητής, ο Γιαμέν Μανάι σχεδιάζει με ζωντάνια και χιούμορ το γλυκόξινο πορτρέτο μιας Τυνησίας όπου οι φανατικοί του Θεού δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον κεραυτνό Του. Ένας σύγχρονος μύθος από τους πιο απολαυστικούς.

Φίλιππος Μανδηλαράς

Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1965. Από το 1997, ασχολείται με το παιδικό και εφηβικό βιβλίο είτε ως συγγραφέας είτε ως μεταφραστής, επιμελητής και σύμβουλος εκδόσεων. Έχει εκδώσει δεκάδες βιβλία όλα αυτά τα χρόνια, έχει βραβευτεί κάποιες φορές κι εξακολουθεί να γνωρίζει την αγάπη των παιδιών κάθε φορά που παρουσιάζει ένα βιβλίο του. Τα βιβλία των σειρών Η πρώτη μου Μυθολογία και Η πρώτη μου Ιστορία έχουν αγκαλιαστεί όσο λίγα από παιδιά και γονείς. Από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος κυκλοφορούν περισσότερα από 50 βιβλία του.

Ντομινίκ Μανοττί

Γεννήθηκε το 1942 στο Παρίσι. Καθηγήτρια Ιστορίας, με εξειδίκευση στην οικονομική ιστορία του 19 ου αιώνα, διδάσκει το μάθημα αυτό αρχικά σε Λύκεια. Μετά το 1968, διδάσκει στο Πανεπιστημιακό Πειραματικό Κέντρο της Vincennes, όπως και στο Πανεπιστήμιο Paris-VIII Saint-Denis. Ακτιβίστρια στο χώρο της πολιτικής από τα τέλη της δεκαετίας 1950, και ειδικότερα στην Ένωση Κομμουνιστών Φοιτητών, συνδικαλίστρια στην CFDT μέχρι τα μέσα της δεκαετίας 1980, ξεκινά τη συγγραφή σε μεγαλύτερη ηλικία εφαρμόζοντας τα εργαλεία της ιστορικής έρευνας στη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων με ισχυρή οικονομική, πολιτική και κοινωνική σημασία. Το πρώτο της μυθιστόρημα, Sombre Sentier που κυκλοφορεί το 1995, εξελίσσεται με φόντο μια απεργία παράνομων Τούρκων εργατών στην περιοχή του Sentier, στην οποία συμμετείχε και η ίδια το 1980. Σε αυτό το μυθιστόρημα δημιουργεί τον χαρακτήρα του επιθεωρητή Théodore Daquin, ομοφυλόφυλου μπάτσου, ο οποίος θα είναι και ο ήρωας των δύο επόμενων μυθιστορημάτων. Χρονικά πολιτικού χαρακτήρα της δεκαετίας 1980, τα πρώτα της μυθιστορήματα ασχολούνται με την κερδοσκοπία των ακινήτων (À nos chevaux), τις πολιτικές και οικονομικές εμπλοκές στο χώρο του ποδοσφαίρου (KOP), τη διαφθορά και το εμπόριο όπλων (Nos fantastiques années fric). Τα επόμενα μυθιστορήματά της, πάντα εγγεγραμμένα στο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, αλλάζουν εποχή. Το Le corps noir φέρνει στο προσκήνιο τη γαλλική Γκεστάπο το 1944, κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Το Lorraine connection πλαισιώνεται από τις συγκρούσεις μεταξύ της Alcatel και της συμμαχίας των εταιρειών Groupe Lagardère- Daewoo για της εξαγορά του groupe Thomson στο τέλος της δεκαετίας 1990. Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής δύο βιβλία της στα ελληνικά: Η απόδραση, το 2013 στις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου και Εντιμότατη εταιρεία, το 2012 στις Εκδόσεις Πόλις.

Ντανιέλ Μαξιμέν

Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δοκιμιογράφος, γεννήθηκε το 1947 στο Saint- Claude (Γουαδελούπη). Η οικογένεια του μετακόμισε στη Γαλλία όταν ήταν 13 ετών. Γράφει το πρώτο του ποίημα ως μαθητής στο Λύκειο Voltaire, σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Από το 1964 έως το 1969 σπούδασε φιλολογία και ανθρωπιστικές επιστήμες στη Σορβόννη. Από το 1980 έως το 1989, τελεί ως λογοτεχνικός διευθυντής των εκδόσεων Présence africaine. Στο γαλλικό ραδιόφωνο France Culture είναι παραγωγός της εκπομπής Antipodes. Το 1989, επιστρέφει στην Γουαδελούπη ως περιφερειακός διευθυντής πολιτιστικών υποθέσεων. Το 1997, επιστρέφει στο Παρίσι όπου αναλαμβάνει να διοργανώσει τον εθνικό εορτασμό των 150 χρόνων από την κατάργηση της δουλείας. Αρχικά γνωστός για την ρομαντική τριλογία του, στρέφεται και προς την ποίηση με την συλλογή του L’Invention des Désirades (βραβείο Arc-en- ciel, 2000). Το αυτοβιογραφικό του αφήγημα Tu, c’est l’enfance (εκδόσεις Gallimard, 2004) θα αποσπάσει το Πρώτο βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας Maurice Genevoix όπως και το βραβείο Tropiques. Από το 2000 έως το 2005 διετέλεσε σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας της Γαλλίας (Αποστολή για τις τέχνες και τον πολιτισμό), αλλά και μέλος της ομάδας σύνταξης του Rive neuve Continents, ένα γαλλόφωνο λογοτεχνικό περιοδικό. Από τον Μάρτιο έως τον Οκτώβριο 2006 είναι υπεύθυνος λογοτεχνίας και εκπαίδευσης του Γαλλόφωνου Φεστιβάλ στη Γαλλία (Francofffonie). Το 2007 διορίστηκε στη Γενική Επιθεώρηση του Υπουργείου Πολιτισμού και Επικοινωνίας. Τον Ιανουάριο 2010, διορίστηκε ως Γενικός Επίτροπος της δράσης 2011, L’année des outre-mer. Ήταν επίσης υπεύθυνος τελετής του αφιερώματος στην κηδεία του Aimé Césaire, στις 20 Απριλίου 2008 στο Fort-de- France. Στις 5 Απριλίου 2013, διορίζεται μέλος του Observatoire de la laïcité.

Λορ Μαρσάν

Γεννημένη το 1976, η Λορ Μαρσάν υπήρξε κατά τη διάρκεια δέκα ετών ανταποκρίτρια των εφημερίδων Figaro και Nouvel Observateur στην Τουρκία. Μαζί με τον Γκυγιόμ Περιέ, διερεύνησε τη μνήμη της Αρμενικής Γενοκτονίας στην Τουρκία σε δύο βιβλία: La Turquie et le Fantôme arménien (εκδόσεις Actes Sud, 2013, βραβείο Express) και Le Fantôme arménien (εκδόσεις Futuropolis, 2015). Με τον Σιλβέν Λουβέ η Λορ Μαρσάν κυκλοφόρησε το βιβλίο Trois femmes à abattre για την εκπομπή Spécial Investigation de Canal + (Ειδική Έρευνα τον Απρίλιο 2016) και το βιβλίο της Τριπλή δολοφονία στην οδό Λαφαγιέτ 147 (Triple Assassinat au 147. Rue Lafayette) μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφορεί στις εκδόσεις Στερέωμα.

Άννα Μόι

Γεννήθηκε το 1955 στη Σαϊγκόν, στο Βιετνάμ. Αφού εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, και μετά από σπουδές στον τομέα της ιστορίας, γίνεται στυλίστρια πριν αφοσιωθεί στη συγγραφή. To 1992, πίσω στη Σαϊγκόν που ονομάζεται πλέον Hô-Chi- Minh-Ville, η Anna Moï αρχίζει να γράφει χρονικά για το σύγχρονο Βιετνάμ σε ένα γαλλόφωνο περιοδικό. Συγκεντρωμένα σε μια συλλογή, δημοσιεύονται το 2001 από τις εκδόσεις L’Aube με τον τίτλο του επώνυμου περιοδικού L’Echo des rizières. Το πρώτο της μυθιστόρημα, Το μαύρο ρίζι (Riz noir), δημοσιεύεται το 2004 στις εκδόσεις Gallimard και στα ελληνικά στις εκδόσεις Gema το 2009. Έχει συγγράψει περίπου δέκα βιβλία (νουβέλες, μυθιστορήματα, ποιητικά δοκίμια, ταξιδιωτικά βιβλία, ημερολόγιο). Δυο νέα της βιβλία κυκλοφορούν το 2017: τον Ιανουάριο, μια αφήγηση, Le pays sans nom (Περίπατοι με την Marguerite Duras), στις εκδόσεις l’Aube, τον Φεβρουάριο, ένα μυθιστόρημα, Le venin du papillon, στις εκδόσεις Gallimard (Βραβείο Littérature-Monde 2017). Το 2006 τιμήθηκε με το αξίωμα του Ιππότη Γραμμάτων και Τεχνών.

Μαριόν Μπιέ

Γεννήθηκε στο Βιλερμπάν, το 1982. Είναι απόφοιτος της Σχολής Σχεδίου και Τέχνης Emile Cohl της Λυόν. Σήμερα, ζει στο Παρίσι και εργάζεται ως εικονογράφος και γραφίστρια. Ως εικονογράφος παιδικών βιβλίων, συμβάλλει ενεργά στη συλλογή « Mes petits imagiers sonores » των εκδόσεων Gallimard Jeunesse. Τα βιβλία της είναι ταυτόχρονα αστεία και δημιουργικά, συνδυάζοντας τoν ήχο και την εικόνα, ώστε ακόμα και τα πιο μικρά παιδιά να μαθαίνουν με διασκεδαστικό τρόπο. Τα βιβλία της πωλούν εκατομμύρια αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. Στην Ελλάδα, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ζιλ Ορτλίμπ

Ποιητής, πεζογράφος και δοκιμιογράφος γεννήθηκε το 1953 στην πόλη Κσαρ-Ες-Σουκ (που σήμερα ονομάζεται Ερ-Ρασίντια) στο Μαρόκο. Ερχόμενος στη Γαλλία κατά τη δεκαετία 1960, είναι οικότροφος μαθητής στο Λύκειο Michelet στη Vanves, και στη συνέχεια φοιτητής κλασσικής Γαλλικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης πριν στραφεί προς τις νεοελληνικές σπουδές στο Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών. Κερδίζει τα προς το ζην κάνοντας διάφορες δουλειές (κουκλοθέατρο, νυχτοφύλακας, μεταφραστής, δάσκαλος, κλπ...) πριν και μετά τη στρατιωτική του θητεία στη Γερμανία, ξεκινώντας στη συνέχεια τα ταξίδια προς την Ελλάδα και τη Μεσόγειο. Τα πρώτα του κείμενα κυκλοφορούν στο περιοδικό «La Nouvelle Revue Française» το 1977. Το 1986 διορίζεται στη μεταφραστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, από τότε, ζει, στο Λουξεμβούργο ελπίζοντας να μπορέσει να ξεφύγει μια μέρα. Ποιητής και σπουδαίος πεζογράφος, συνεργάζεται με πολλά περιοδικά (L'Animal, Légendes, La Nouvelle Revue Française, Théodore Balmoral...). Είναι επίσης μεταφραστής του Κωσταντίνου Καβάφη, του Φρανκ Βέντεκιντ, του Γιώργου Σεφέρη, του Μιχαήλ Μητσάκη, του Θανάση Βαλτινού, του Διονυσίου Σολωμού, του Γιώργου Ιωάννου…

Παναγιώτης Παπαδημητρόπουλος

Ο Παναγιώτης Παπαδημητρόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου απέκτησε το πρώτο του πτυχίο σαν Πολιτικός Μηχανικός το 1982. Στη συνέχεια έζησε στο Παρίσι μέχρι το 2006. Σπούδασε Πλαστικές τέχνες και Φωτογραφία στην EÅLcole d’arts deÅLcoratifs και στο UniversiteÅL Paris 8, στο οποίο ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα ÅsLe sujet photographique et sa remise en question (Alfred Stieglitz, Robert Frank, William Klein, Raymond Depardon)Åt. Εργάστηκε σαν ανεξάρτητος φωτογράφος για διαφημιστικά γραφεία, Studio φωτογραφίας και για το δημοσιογραφικό πρακτορείο Wostok. Διετέλεσε ανταποκριτής φωτογράφος στη Γαλλία για τα περιοδικά Ένα, Flash και συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ιδέες και Λύσεις και Deco Figaro. Από το 2006 διδάσκει φωτογραφία, ως Λέκτορας, στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 2010, κυκλοφόρησε στη Γαλλία το βιβλίο του Le sujet photographique (Το φωτογραφικό θέμα), στις εκδόσεις L’ Harmattan.

Μισέλ Πικμάλ

Γεννήθηκε στο Μπεζιέ, το 1954. Είναι συγγραφέας, στιχουργός και σεναριογράφος κόμιξ, ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων. Σπούδασε επιστήμες της εκπαίδευσης, είναι κάτοχος διδακτορικού Φιλολογίας και έχει εργαστεί ως δάσκαλος. Το πρώτο του παιδικό βιβλίο με τίτλο Samani, l’Indien solitaire κυκλοφόρησε το 1988. Έκτοτε, δημοσίευσε πάνω από 200 έργα. Τα βιβλία του έχουν τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Incorruptibles, το 2006. Δημιούργησε και διηύθυνε τις συλλογές « Carnets de sagesse » και « Paroles de » των εκδόσεων Albin Michel. Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία φιλοσοφίας για παιδιά (Les Philo-fables, Le conteur philosophe, Piccolo-philoκ.α.) αλλά και για μεγάλους (Le cri du poisson rouge, Heureux sans Dieu ni religion, Le Prophète du libéralisme κ.α.). Στα ελληνικά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ζαν-Μπερνάρ Πουί

Γεννήθηκε το 1946 στο Παρίσι. Γάλλος, παραγωγικός, ευρηματικός συγγραφέας νουάρ μυθιστορημάτων και διευθυντής λογοτεχνικών σειρών. Το 2008, για το σύνολο του έργου του, απέσπασε το Grand Prix de l’Humour Noir. Πιστός υπερασπιστής της αναβίωσης του λαϊκού μυθιστορήματος (Prix Paul Féval 1996), συμμετείχε στην ίδρυση των εκδ. Baleine (1995) και στη δημιουργία της λογοτεχνικής σειράς, που καθιέρωσε τον χαρακτήρα Gabriel Lecouvreur, γνωστό ως Το Χταπόδι. Οπαδός του λογοτεχνικού κινήματος Oulipo, ασκεί με συνέπεια τη “γραφή με περιορισμούς”. Από το 2006 είναι διευθυντής της συλλογής Suite noire, η οποία είναι άξια κληρονόμος της αριστοκρατικής «σειράς νουάρ» του Gallimard. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του : Το αγόρι με το φαγωμένο αυτί (Πόλις, 2000), Η τελευταία παγίδα (Πόλις, 2002), Θάνατος στις ράγες (Μεταίχμιο, 2004) και Το βιβλίο των ανεπίδεκτων, των ατίθασων και άλλων ιδιοφυών (Ελληνικά Γράμματα, 2008) .

Γιώργος Πρεβελάκης

Ο Γιώργος Πρεβελάκης είναι ελληνικής καταγωγής καθηγητής γεωπολιτικής. Σπούδασε στην Πολυτεχνική Σχολή Αθηνών και ειδικεύτηκε στη Γεωγραφία και την Χωροταξία στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris IV). Μετά από μια σύντομη καριέρα ως Πολεοδόμος και Πανεπιστημιακός στην Ελλάδα, αποχωρεί για το Παρίσι το 1984. Ως καθηγητής χωροταξίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, και έντονα επηρεασμένος από τις ιδέες του Jean Gottmann, αναπροσανατολίζει τη διδασκαλία του και τις έρευνές του προς την γεωπολιτική μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου και της γιουγκοσλαβικής κρίσης. Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris 1) από το 2000, διετέλεσε επίσης διευθυντής της Έδρας ελληνικών και νοτιοευρωπαϊκών σπουδών Κωνσταντίνος Καραμανλής της Σχολής Fletcher από το 2003 έως το 2005. Από το 2013 έως το 2015 είναι μόνιμος εκπρόσωπος της Ελλάδας στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. Είναι συνδιευθυντής του περιοδικού Anatoli (πρώην Cahiers d’études sur la Méditerranée orientale et le monde turco-iranien). Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζουν στην διαμερισματοποίηση του χώρου, την εδαφικότητα, τον ρόλο του πολιτισμού στην οργάνωση των δικτυωτών χώρων, των Εικονογραφειών, της Γεωπολιτικής της Ευρώπης, της Γεωπολιτικής των Βαλκανίων, της Γεωπολιτικής της Διασποράς, της Χωροταξίας των Αθηνών και της Ανθρώπινης γεωγραφίας της Ελλάδας. Έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τα βιβλία: Les Balkans, cultures et géopolitique (εκδόσεις Nathan, 1994), Γεωπολιτική της Ελλάδας, εκδόσεις Libro 1998 (Géopolitique de la Grèce, εκδόσεις Complexe, 1997), Les réseaux des diasporas (εκδόσεις L’Harmattan, 2000) και πιο πρόσφατα Qui sont les Grecs ? Une identité en crise (εκδόσεις CNRS, 2017).

Κλωντ Ριζό

Ο Κλωντ Ριζό γεννήθηκε το 1943, στο Bab El-Khadra, την μεγαλύτερη κοινότητα των Μαλτέζων της Τύνιδας. Είναι εκπαιδευτικός, επιχειρηματίας και συγγραφέας. Ζει μεταξύ Γαλλίας, Τυνησίας και Μάλτας αποζητώντας την τριπλή του ταυτότητα. Δημοσίευσε πολλά έργα, μεταξύ των οποίων το Le Maltais de Bab El-Khadra (εκ. Michel Lafon, 2003) που απέσπασε το βραβείο του Συλλόγου συγγραφέων γαλλικής γλώσσας και το Tunisie de notre enfance (εκ. L’infini, 2006).

Μπρίνα Σβιτ

Η Brina Švigelj γεννήθηκε το 1954 στη Λιουμπλιάνα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και Συγκριτική Γραμματολογία στο Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνας και, μετά το γάμο της με Γάλλο, μετακόμισε στο Παρίσι το 1980. Τα έργα της εκδίδονται με το λογοτεχνικό της ψευδώνυμο Svit ("svit" που, στα σλοβενικά, σημαίνει "αυγή"). Στα πρώτα τέσσερα μυθιστορήματά της χρησιμοποιεί τη σλοβενική γλώσσα. Από το πέμπτο της μυθιστόρημα, το Moreno (Γκαλιμάρ, 2003), η Brina Svit επιλέγει να γράψει αποκλειστικά στα γαλλικά, δηλώνοντας ότι η επιλογή μιας γλώσσας που "δεν κατέχει πλήρως, την αναγκάζει να κινηθεί προς το ουσιώδες". Επί είκοσι οκτώ χρόνια (μέχρι το 2009) συνεργάζεται με τη σλοβενική εφημερίδα Delo. Η συλλογή των διηγημάτων της Νέοι Ορισμοί της Αγάπης περιλαμβάνεται στον τελικό κατάλογο του λογοτεχνικού βραβείου διηγήματος Γκονκούρ (2017). Όλα τα έργα της εκδόθηκαν από τον Γκαλιμάρ.

Φρανσουά Σουλάζ

Κριτικός τέχνης και ειδικός στην αισθητική της φωτογραφίας. Το 1993 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στη Σορβόννη με θέμα τη Φιλοσοφία της Σύγχρονης Φωτογραφίας και με επιβλέποντα τον Gilbert Lascault. Από το 2000 είναι καθηγητής Αισθητικής στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών του Πανεπιστημίου Paris VIII. Διευθύνει την ομάδα EA 4010 "Arts & Photography & Contemporary Art" του ίδιου πανεπιστημίου και κατέχει έδρα στο Εθνικό Ινστιτούτο Ιστορίας της Τέχνης. Διοργανώνει συνέδρια σε όλο τον κόσμο καθώς και πολλές φιλοσοφικές συναντήσεις στο Παρίσι. Το βιβλίο του Esthétique de la photographie έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το 2007 δημοσιεύει τη συλλογή "L’Image & les images" στις εκδόσεις Klincksieck. Διευθύνει και συν-διευθύνει αρκετές εκδοτικές σειρές, "EIDOS" και "Local/Global" στις εκδ. L'Harmattan. Το 2017, στον ίδιο εκδοτικό οίκο, δημοσιεύει το συλλογικό έργο Τα σύνορα των γλωσσών, στο οποίο διαπραγματεύεται παγκόσμια και τοπικά ζητήματα, το πρόβλημα της μετάφρασης και της ερμηνείας καθώς και διακυβεύματα που τροφοδοτούν το δημιουργικό του έργο (η λέξη, η λογοτεχνία, η εικόνα και η τέχνη).

Δημήτρης Στεφανάκης

Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 2000 με το μυθιστόρημά του Φρούτα εποχής και έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει άλλα οκτώ μυθιστορήματά του. Το μυθιστόρημά του Μέρες Αλεξάνδρειας (2007) μεταφράστηκε στα γαλλικά, τιμήθηκε με το Prix Mediterranee Etranger 2011 και στη συνέχεια μεταφράστηκε στα ισπανικά και στα αραβικά. Ο Δημήτρης Στεφανάκης έχει επίσης ασχοληθεί με τη μετάφραση και το 2011 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη, ενώ την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιος για το Prix du Livre Europeen. Το 2014 αναγορεύτηκε από το γαλλικό κράτος Ιππότης του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών για την προσφορά του στον λογοτεχνικό χώρο και τη συμβολή του στην ανάδειξη των Γραμμάτων και των Τεχνών στη Γαλλία και τον κόσμο.

Σαμί Τσακ

O συγγραφέας Sadamba Tcha-koura γεννήθηκε το 1960 στο Τόγκο. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι και είναι γνωστός με το όνομα Σάμι Τσακ. Σπούδασε φιλοσοφία στο Λομέ και κοινωνιολογία στη Γαλλία. Στα πολλά μυθιστορήματά του συμπεριλαμβάνονται το Femme infidèle (NEA, 1988), Place des fêtes (Gallimard, 2001) - ένα έργο που περιγράφει την τρομερή καθημερινότητα ενός Αφρικανού μετανάστη στη Γαλλία - και το Hermina (Gallimard, 2003). Από τις εκδ. L’Harmattan κυκλοφορούν πολλά δοκίμια κοινωνιολογίας μεταξύ των οποίων La prostitution à Cuba (1999), La sexualité féminine en Afrique (1999), L’Afrique à l'épreuve du sida (2000) et Fête des masques (2004). Για το συνολικό του έργο, το 2004, του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας της Μαύρης Αφρικής. Το 2006 αποσπά το βραβείο Αμαντού Kourouma για το βιβλίο Le paradis des chiots (Mercure de France, 2006), που προσεγγίζει την καθημερινή ζωή των παιδιών μιας παραγκούπολης στην Κολομβία. Η μοναδική γραφή του και η τόλμη του να αντιμετωπίζει τα πιο ακανθώδη θέματα καθιστούν τον Σάμι Τσακ ως έναν από τους ιδιαίτερους συγγραφείς της αφρικανικής λογοτεχνίας.

Καρίλ Φερέ

Συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Γεννήθηκε το 1967 στην Caen. Το 1994 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα Avec un ange sur les yeux στις εκδόσεις Silver Ball. Γράφει για παιδιά, μουσικούς, θέατρο και ραδιόφωνο. Τα κυριότερα μυθιστορήματά του τοποθετούνται σε χώρες που χαρακτηρίζονται από οδυνηρό πρόσφατο παρελθόν - αποικιοκρατία, απαρτχάιντ, δικτατορία - το οποίο χρησιμεύει ως σκηνικό για τις ιστορίες του: η Νέα Ζηλανδία στα έργα Χάκα (Άγρα 2015) και Ούτου (Άγρα 2006), η Νότια Αφρική στο Ζουλού (Λιβάνη 2011), η Αργεντική στο Μαπούτσε (Άγρα, 2013) και η Χιλή στο Κόνδωρ (Άγρα, 2017). Τα βιβλία του είναι ακτινογραφίες ενός βίαιου, μελανού, πολύπλοκου κόσμου, όπου η αγωνία αναμιγνύεται με την κοινωνιολογία, την πολιτική και την οικονομία. Το 2005 απέσπασε το βραβείο SNCF για το μυθιστόρημα Ούτου, το 2008 το Grand Prix αστυνομικής λογοτεχνίας για το Ζουλού και το 2009, το βραβείο Jean Amila, στη Έκθεση Βιβλίο Λαϊκής Έκφρασης και Κοινωνικής Κριτικής της γαλλικής πόλης Arras για το Ζουλού. Το 2015, είναι ο επίσημος προσκεκλημένος της 11ης Έκθεσης Lire en Poche.